piri piri sauce

Το μοναδικο πραγμα που μου αρεσει απο την ευρωπαικη αποικιοκρατια ειναι το οτι ηρθαν στην Ευρωπη προιοντα και κουζινες απο μακρυνα μερη, που μερικους αιωνες πριν η και ακομη δεκαετιες ηταν αγνωστα. Την πρωτη φορα που δοκιμασα ινδονησιακη κουζινα ηταν στο Αμστερνταμ οπου με ειχαν καλεσει για ενα δειπνο. Πηρα το πρωτο τραινο και πηγα. Το δειπνο εγινε σε ενα ινδονησιακο εστιατοριο και μου ανοιξε ενας ολοκληρος κοσμος μπροστα μου. Απο τοτε περασαν μερικες δεκαετιες, αλλα νομιζω οτι η περιεργεια μου για τις κουζινες του κοσμου ειχε εκεινο το δειπνο σαν αφετηρια.
Για να ειμαι ειλικρινης, δεν συνηθιζω να προτεινω ενα πιατο αγνωστης για εμενα κουζινας, εαν πριν δεν το εχω φαει στον τοπο του, η τουλαχιστον στον χωρο του, η τουλαχιστον μαγειρεμενο απο ανθρωπο που γνωριζει εκεινη την κουζινα. Πρωτα θελω να το δοκιμασω οσο πιο αυθεντικο γινεται. Μετα, το φιαχνω.
Με μερικες εξαιρεσεις, οπως αυτη η σαλτσα που ερχεται απο την Πορτογαλλια αλλα οι ριζες της ειναι στις  τεως αφρικανικες αποικιες της. Το ονομα της το παιρνει απο την ομoνυμη καυτερη πιπερια.

      Συστατικα:

-          1 κοκκινη πιπερια γλυκεια και σαρκωδη

-          καυτερες πιπεριες οσες αντεχουμε τριμμενες

-          1 μεγαλη σκελιδα σκορδου τριμμενη

-          τον χυμο μισου λεμονιου

-          2 κουταλια εξτρα παρθενο ελαιολαδο

-          αλατι

-          μαιντανο ψιλοκομμενο

Διαδικασια:

Βαζουμε την πιπερια στο φουρνο με δυο δαχτυλα νερο και την ψηνουμε μεχρι να μαλακωσει πολυ. Την βγαζουμε απο το φουρνο και την βαζουμε σε μια χαρτινη σακουλα τροφιμων. Την αφηνουμε εκει να κρυωσει. Οταν κρυωσει την καθαριζουμε και την ξεφλουδιζουμε. Την κοβουμε σε λουριδες. Εαν θελουμε τωρα την λειωνουμε στο μιξερ. Διαφορετικα την ψιλοκοβουμε με το μαχαιρι  μεχρι να πολτοποιηθει.  Εγω δεν αγαπω την υφη που δινει το μιξερ οποτε την πολτοποιησα με το μαχαιρι.

Ανακατευουμε ολα τα υπολοιπα συστατικα εκτος απο τον μαιντανο. Βαζουμε στο ψυγειο και λιγο πριν σερβιρουμε προσθετουμε τον μαιντανο.

Εμεις την φαγαμε με σουβλακια κρεατος.

L’unico aspetto che mi piace del colonialismo è l’infiltrazione e la successiva assimilazione di  prodotti e cucine, altrimenti poco accessibili nei secoli o anche solo nei decenni passati che contribuirono ad arricchire il panorama culinario del paese colonialista.

La prima volta che mangiai indonesiano era in Olanda, ho avuto un invito a una cena ad Amsterdam; ho preso un treno e vi sono arrivata. La cena si svolse in un ristorante indonesiano e mi si aprì un mondo. Ero parecchio giovane e le mie esperienze culinarie erano abbastanza limitate. Da allora è passato qualche decennio ma non mi dimentico quella cena e la sorpresa dei sapori. E ora, quando ci penso, credo che la mia curiosità per le cucine altrui sia proprio scaturita da quella esperienza. Vero che non mi addentro né spesso né volentieri in cucine che non conosco, non è sufficiente per me leggere una ricetta per cercare di riprodurla. Voglio prima  provarla nel suo ambiente. Dopo magari ci provo.

Con qualche eccezione, come questa qui, che è una salsa piccante quanto si vuole, che arriva dal Portogallo, ma le sue radici profonde sono nelle ex colonie portoghesi in Africa e prende il nome dal omonimo peperoncino.

Ingredienti:

-          1 peperone rosso bello carnoso

-          peperoncini piccanti tritati quanti ne sopportiamo

-          1 grosso spicchio di aglio tritato

-          il succo di mezzo limone

-          2 cucchiai di olio evo

-          sale

-       prezzemolo tritao

Procedimento:

Mettiamo il peperone a cuocere nel forno con un poco di acqua finchè non diventi morbido. Togliamo dal forno e lo mettiamo in un sacchetto di carta per alimenti. Lasciamo per un po’ e nel frattempo tritiamo al coltello i peperoncini e l’aglio.

Togliamo il peperone dal sacchetto, lo sbucciamo e lo tagliamo a striscioline dopo che avremo tolto il picciolo, i semi e i filamenti. Se desideriamo a questo punto frulliamo. Io che non amo frullare, non sopporto la pappina che otteniamo, ho tritato ben bene il peperone al coltello, e l’ho schiacciato con il coltello stesso finchè non si è ridotto in poltiglia. Quasi, perché non avevo molto tempo.

A quel punto ho unito tutti gli ingredienti, ho mescolato e ho messo in un barattolo in frigo. Poco prima di servire ho cosparso un po’ di prezzemolo tritato.

L’ho portata a tavola  per accompagnare degli spiedini di carne.