11/05/14

mozzarella in carrozza / η μοτσαρελλα στην αμαξα


Τα τυρια ειναι η καταδικη μου. Στην Ελλαδα ξεμπερδευα γρηγορα. Φετα, κασερι, κεφαλοτυρι, αντε και καμια κεφαλογραβιερα αραια και που και στοπ. Α, και στις γιορτες  λιγο  ροκφορ! Αυτα  ηταν  τα τυρια που ειχα στο μυαλο μου  οταν μικρη παιδισκη πατουσα το ποδι  μου στην χωρα των θαυματων.  Γιατι στην χωρα των θαυματων  νομιζα οτι  βρισκομουν  οταν εμπαινα σε μια salumeria και εβλεπα δεκαδες αλλαντικα  κρεμασμενα απο τα τσιγκελια και δεκαδες τυρια στις βιτρινες των ψυγειων .  Τα οποια τυρια αρχισα να εξερευνω συστηματικα ακριβως γιατι  αυτα  ειναι η καταδικη μου λατρευοντας τα.  Αγοραζα λοιπον ενα μικρο κοματι ενος ταδε τυριου, το δοκιμαζα και μετα περνουσα στο επομενο.   Πρεπει βεβαια να πω οτι τις μικρες ποσοτητες τις εμαθα εδω.  50 γραμμαρια προσουττο εαν ειμαι μονη μου για να ειμαι σιγουρη οτι θα το φαω την ιδια μερα και  200 γραμμαρια τυρι που κραταει λιγο παραπανω,  και μεσα σε ενα χρονο ειχα μυηθει καπως στον θαυμαστο κοσμο των τυριων και των αλλαντικων.

Τωρα βεβαια αυτα μπορει να φαινονται αστεια  στους νεους  που ειναι συνηθισμενα να βρισκουν στο τραπεζι τους   παρμιτζανο, γκοργκοντζολα και μοτσαρελλα αλλα τοτε ηταν γευσεις και υφες αγνωστες, περιμενανα να εξερευνηθουν και εγω αισθανομουν κατι  σαν Phileas Fogg στον γυρο των τυριων σε ογδοντα μερες.
Ενα απο τα πρωτα τυρια που τραβηξε την προσοχη μου ηταν η μοτσαρελλα. Λιγο για το στρογγυλο σχημα, λιγο για το κατασπρο ασπιλο χρωμα της ηταν ενα απο τα πρωτα τυρια  που εμαθα να τρωω. Τοτε φυσικα και ζωντας στο Μιλανο, μην το ξεχναμε, δεν ζω στην Καμπανια και περιχωρα, την ετρωγα σχεδον μοναδικα σε καπρεζε. Μοτσαρελλα, ντοματα, βασιλικο, λαδι.  Δεν μου ειχε περασει απο το μυαλο να την φαω μονη της και μεγα λαθος. Διοτι εαν εχετε την τυχη να βρειτε μια “μοτσαρελλα ντι μπουφαλα”  οπως  o Θεος διαταζει, να με πιστεψετε. Ο καλυτερος τροπος ειναι να την  φατε σκετη. Να την δαγκωσετε ετσι οπως ειναι στρουμπουλη και τροφαντη, να βυθιστουν τα δοντια σας στην μαλακια και μαστιχωτη υφη της  και να τρεξει και καμια σταγονα γαλα! Τρελλη απολαυση. 


Εαν τωρα τυχει, που δυσκολο το βλεπω, να μεινει κανενα κομματι, υπαρχει λυση και ιδου σας την προσφερω στο πιατο! Η μοτσαρελλα στην αμαξα που ξεκινιση  ακριβως  για να  ανακυκλωθει  και το τυρι και του ψωμι.
Η καταγωγη της αναμφιβολα ειναι η περιοχη της Ναπολης και ειναι παλια απο τις αρχες του 1800, αν και σιγα σιγα εξαπλωθηκε μεχρι το Λατσιο, τοσο ωστε να εχουμε και δυο εκδοχες.  Για τους σκληροπυρηνικους η αμαξα φιαχνεται μονο με μοτσαρελλα και ολα τα αλλα ειναι λογια του αερα και για τους αδαεις. Για τους  υπολοιπους  μια ατζουγια ξαπλωμενη  πανω στις φετες της μοτσαρελλα ειναι η αποθεωση της, και εγω προσωπικα ανηκω στην δευτερη κατηγορια.
Τωρα για το  ονομα τι να πω! Αλλοι λενε επειδη η μοτσαρελλα ακουμπα αναλαφρα  και νωθρα σαν σε μαξιλαρια καροτσας, αλλοι επειδη το ψωμι με το οποιο  φιαχνοταν συνηθως ειχε στρογγυλο σχημα και εμοιαζε με ροδες αμαξας, διαλεγετε και παιρνετε!
Υλικα:
-          1  μικρη μοτσαρελλα  η και οποιο αλλο μαλακο τυρι σας αρεσει
-          4 φετες  ψωμιου για τοστ η φετες  σπιτικου ψωμιου λιγο μπαγιατικο
-          1 ατζουγια ξαλμυρισμενη
-          2 αυγα μικρα η 1 μεγαλο
-          αλευρι
-          λιγο αλατι
-          λαδι για το τηγανισμα
Διαδικασια:
Παιρνουμε τις φετες ψωμιου και με κοφτερο μαχαιρι αφαιρουμε την κορα. Εναλλακτικα αγοραζουμε ψωμι για τοστ χωρις την κορα.  Βγαζουμε την μοτσαρελλα απο το νερο της και την κοβουμε περιπου ενα εκατοστο. Βαζουμε το αλευρι σε πιατο.   Ανοιγουμε την ατζουγια στη μεση  και χωριζουμε τα φιλετακια.
Παιρνουμε μια φετα ψωμιου, βαζουμε επανω μια φετα μοτσαρελλα και  μιση ατζουγια και σκεπαζουμε με  μια αλλη φετα ψωμιου. Πιεζουμε ελαφρα. Περναμε το σαντουιτς απο το αλευρι απο τις δυο πλευρες  και  τις 4  κοχες του τις οποιες  κοχες μετα περναμε βιαστικα  απο  λιγο κρυο νερο που εχουμε βαλει σε ενα πιατο, ετσι ωστε να σφραγισουν  και να μην κινδυνευσουμε να διαφυγει το τυρι κατα το τηγανισμα . Αραδιαζουμε τα σαντουιτς σε πιατελα.
Χτυπαμε  τα αυγα  με λιγο αλατι και περιχυνουμε τα σαντουιτς. Τα αφηνουμε 5 λεπτα, τα γυριζουμε και τα αφηνουμε ακομη 5 λεπτα.
Εχουμε στο μεταξυ ζεστανει το λαδι στο τηγανι. Παιρνουμε τα σαντουιτς και τα τηγανιζουμε μεχρι να χρυσισουν. Τρωγονται ζεστα.
Στην περιπτωση που διαλεξετε ενα τυρι αλμυρο, παραλειψτε την ατζουγια. Ca va sans dire!



“Le ricette della fame” è un libro scritto nel 2011 dalla scrittrice e storica Eleni Nikolaidou. Come racconta lei stessa stava facendo  una ricerca sulle condizioni economiche del paese durante l’occupazione tedesca durante la seconda guerra mondiale, quando il suo occhio cadde sul titolo di un articolo del giornale “kathimerini”, “come raccogliere le briciole”.
Fulminata dal titolo, fece delle ricerche su come sopravviveva la gente durante l’occupazione, i consigli e le ricette che venivano pubblicati sui giornali, lo stesso Nikolaos Tselementès aveva una rubrica fissa sullo stesso giornale scrivendo  delle ricette e dando suggerimenti:  "Al posto della carne, tritare una melanzana; fare il caffè con fagioli macinati, d’altronde quello che conta è la compagnia; raccogliere le briciole in un vaso, in una settimana potrete utilizzarle". Nikolaidou raccolse il materiale, scrisse il libro e lo pubblicò.
Certo, avere avanzi di mozzarella è già un lusso in quelle condizioni, ma recuperare un poco quelle ricette e l’arte di riciclare e riproporle sarebbe opportuno. Forse come me, tanti  in tanti anni di abbondanza hanno dimenticato o non hanno mai imparato come si fa.

Ingredienti:
-          1 mozzarella fiordilatte piccola
-          4 fette di pancarrè
-          1 acciuga sottosale
-          2 uova piccole e 1 grande
-          farina 00
-          un pizzico di sale
-          olio di arachidi per friggere
Procedimento:
Con un coltello affilato tagliare la crosta del pane. Sgocciolare la mozzarella e tagliarla a fette di circa 1 cm.  Mettere in un piatto la farina e in un altro fondo dell’acqua fredda. Disiliscare l’acciuga, lavarla, asciugarla e ricavarne 2 filetti.
Prendere una fetta di pane, adagiare sopra una di mozzarella e un filetto di acciuga. Chiudere con un’altra fetta di pane premendo leggermente. Passare nella farina i due lati e i quattro bordi. Questi ultimi passarli velocemente nell’acqua fredda per creare un sigillo e impedire la fuoriuscita della mozzarella e sistemare in un  piatto. Sbattere le uova con il pizzico di sale e versare sui “panini”. Lasciare 5 minuti, girare e lasciare ancora 5 minuti. Friggere in olio caldo fino a doratura e mangiare caldi. 



8 commenti:

Chiara ha detto...

non la mangio da un sacco di tempo, come sempre i fritti sono una golosità ! Buona domenica Irene, un abbraccio

cook ha detto...

έχουμε τοσα πολλά τυρια στην Ελλάδα,ελληνικά τυριά,δυστυχώς όμως πού να βρεθουν στα σ/μ,που πουλάνε μαζικά...στα ντελι παλι οι τιμες είναι απαγορευτικές...λες αυτό είναι γραβιέρα,μα ποτέ μια γραβιέρα δεν είναι ίδια με την άλλη...το ίδιο και για ολα τα άλλα τυριά...η μοτσαρελα εν ελλάδι με αφήνει αδιάφορη,πιθανώς με τον ίδιο τρόπο που η ελληνική φέτα στο εξωτερικό δεν έχει τη νοστιμιά της ντόπιας βαρελίσιας...

Azzurra ha detto...

La mozzarella in carrozza non la faccio da più di 30 anni peerchè la associo ad un mopmento spiacevole della mia vita, ma prima o poi la devo rifare.
Per quanto riguarda quello che hai scritto mi trovi d'accordissimo; credo di averlo nel dna il non voler sprecare le cose, soprattutto il cibo. magari mi capita anche di buttarlo a volte e mi punirei per non essere stata attenta prima, ma sfrutto tante cose, soprattutto il pane duro, ed altro. Evidentemente siamo state abituate in questo modo ed abbiamo assaporato desiderare qualcosa. Ciao a presto

Andrea ha detto...

Mi diceva mio padre che durante la guerra la sua famiglia era alla fame vera perché a Roma non si trovava da mangiare. Quando avevano qualcosa da cucinare non buttavano niente: se facevano piselli o fagioli, dopo lessavano i baccelli e mangiavano anche quelli!
Buona le tua ricetta, semplice e appetitosissima! A presto

Irene ha detto...

@chiara
anche io non la mangiavo da tanto. l' ho preparata per postarla!
un abbraccio e buona settimana

@cook
και εδω η μοτσαρελλα που των σουπερμαρκετ ειναι το ιδιο. εξαλλου φανταζομαι οτι τις ιδιες εξαγουν. ανουσιες, σαν να τρως αερα.
συμφωνω για τα ελληνικα τυρια που ειναι πολλα, μαλλον ομως λιγοι τα γνωριζουν, τουλαχιστον οσο ζουσα στην ελλαδα γνωριζα αυτα που εγραψα αντιθετα με απο εδω που ολοι γνωριζουν πολλα.
σου ευχομαι καλη βδομαδα και σε ευχαριστω για το σχολιο

@azzurra
ecco, credo bisogna imparare a non sprecare, a un certo punto non ci sarà tutto quel cibo a disposizione, per tanti non c'è già purtroppo!
un abbraccio

@andrea
le stesse cose che mi diceva mio padre. loro sono stati costretti a non buttar vi niente, noi no, ma dovremmo farlo.
buona settimana

Italians Do Eat Better ha detto...

Ogni tanto li preparo anch'io sono davvero deliziosi! Buona giornata

Amelie ha detto...

Ciao Irene, sono rientrata (sob, molto molto sob). Ho mangiato verdure fantastiche! E anche un piatto di cozze dal gusto sublime e inaspettato. Ho comprato la trachana...se avrò bisogno ti chiederò!
La tua mozzarella è molto appetitosa anche se personalmente preferisco la feta saganaki.
baci, a presto
amelie

Penelope ha detto...

Παρομοίως και η δική μου "καταστροφή" Ειρήνη μου!
Και είναι κάτι μέρες που μπορεί να κάνω "τρελό" λογαριασμό στο SM με τις αγορές τυριών.

Εξαιρετική η πρόταση της άμαξας, και θα την δοκιμάσω το συντομότερο.

Χαιρετισμούς πολλούς.

Posta un commento